კინოზაფხულის დღე მე-3
რაც მეტს ვცდილობთ, მოზარდებს სიყვარული ვასწავლოთ, უფრო აშკარაა, რომ რაღაცას არასწორად ვაკეთებთ, რადგან პრობლემებს ბოლო არ უჩანს. საერთოდაც, როგორ ვასწავლოთ სიყვარული? როგორ ისწავლება თანაგრძნობა, მეგობრობა, სიკეთე?... უამრავ ადამიანს უამრავი პასუხი აქვს ამ კითხვაზე, თეორიულად ყველაფერი ვიცით, მაგრამ საქმე საქმეზე რომ მიდგება, ყველაფერი გაცილებით რთულადაა. მე მშობელი ვარ, მასწავლებელი ვარ და ვიცი, საკუთარი მაგალითით იწყება სწავლება და ვცდილობ, როგორც შემიძლია, მაგრამ ყველაფრის მაგალითი თავად ვერ გავხდები, როგორაც უნდა მინდოდეს, სწორედ ამისთვის გაჩნდა „უთვალავი ფერით“ სავსე სამყაროში ლიტერატურა, მუსიკა, ფერწერა, ხუროთმოძღვრება და ამისათვის არსებობს კინოკლუბი „დუბლი“, ამისთვის მეათე მუზამ სინემატოგრაფია გვიწყალობა, რათა ვიგრძნოთ, დავინახოთ, განვიცადოთ, რათა არ დაგვავიწყდეს მნიშვნელოვანი და მთავარი. ვფიქრობ, ამის წამალია კინო. სწორედ ამიტომ არის ჩვენი კლუბის დევიზი ფრაზა: #მეტი_კინო_სკოლაში, რაც ნიშნავს იმას, რომ სკოლაში გვჭირდება მეტი სიყვარული, მეტი სიცილი, მეტი ხალისი, მეტი თავისუფლება, მეტი სიკეთე, მეტი თანაგრძნობა, მეტი ცოდნა.
ვფიქრობ, ფილმები საუკეთესო მასწავლებლები არიან. თუ ჩვენ ერთხელ მაინც
ვნახავთ ეკრანზე (თან ერთად!) პატარა ბიჭუნას, რომელსაც გაკვეთილზე ეძინება,
რადგან დილით უთენია დგება და გაზეთებს არიგებს, თუ ჩვენ ერთხელ მაინც ვნახავთ,
როგორ გარბის იგი სკოლაში, უკვე დაღლილი, ჭუჭყიანი, ღარიბულად ჩაცმული, საბრალო,
მაინც შეუპოვარი, თუ ერთად ვუყურებთ, როგორ ჩაგრავს თავად დაჩაგრული მძიმე
ყოფისგან უფროსი ძმა ( და არა მხოლოდ), რომლის ერთადერთი მომავალი მაღაროს
„ბრწყინვალებაა“, როგორ არ სცალია შეწუხებულ დედას მის მოსაფერებლად, რადგან
ქმარმა მიატოვა და მარტოს უწევს არჩინოს
ოჯახი, თუ ერთხელ მაინც მოვკარით თვალი ბიჭის სახეს კესის გაწვრთნისას და
მოვისმინეთ დიალოგი მასწავლებელთან, თუ ჩვენ გავიგეთ და ვიგრძენით, რას შეიძლება
ნიშნავდეს ბიჭისათვის შევარდენი, რომელსაც იგი კვებავს და უვლის, ბიჭისათვის,
რომელსაც სხვა არაფერი აქვს გასახარი, მაშინ ჩვენ არასოდეს მოვკლავთ კესს.
ამგვარად, „დუბლისა“ და საზაფხულო კინოსკოლის გულშემატკივრებო, დღეს
ჩვენ კენ ლოუჩის შედევრს - „კესი“
ვუმასპინძლეთ. თუ ვინმე ხართ, ვისაც ჯერ არ გინახავთ ეს ფილმი, წინ
გაქვთ ეს მწარე ბედნიერება. აქ იმდენ
ნაცნობ სატკივარს დაინახავთ - მშობლები და შვილები, სკოლა და მოსწავლე, სისტემა და
ბავშვი, სოციალური პრობლემები და ოჯახი...
ჩვენება რომ დასრულდა, იმდენ რამეზე დავფიქრდი კიდევ ერთხელ, იმდენი
ხარვეზი მაპოვნინა საკუთარ თავში, დავითრგუნე, მაგრამ დღის ბოლოს ჩვენმა აქტიურმა
დუბლელმა-კინოსკოლელმა ლიზიმ ეს მომწერა და მომეფონა. აი, რატომ მიყვარს
კინოზაფხული და კინოკლუბი „დუბლი“.
ლიზი გორდულაძე, კინოსკოლის დღიურებიდან: პანდემიამ ბევრი მოწყენილობა მოგვიტანა, საშინლად მოგვბეზრდა სახლში ყოფნა, ძალიან მოგვენატრა ერთმანეთი და რაც კინოზაფხული დაიწყო, დღე სულ სხვანაირად იწყება. მთელი დღე იმის ფიქრში ვარ, რომ არ უნდა დამაგვიანდეს. ჩვენი სკოლის ეზოში კინოსკოლელები ელოდებიან დაწყებას. როცა სკოლის ეზოს მივუახლოვდები , დარბაზის კარს მიყრდნობილ ბავშვებს ვხედავ, მეც მათ რიგს ვუერთდები. სანამ ყველა მოვა , ვრეკავთ, იქნებ ვინმე ვერ მოდის, ან იქნებ ვინმეს აგვიანდება. როცა ყველა შევიკრიბებით, ვიწყებთ. კინოჩვენება, საუბრები, თამაშები, ბოლოს ვიღებთ დავალებებს, ვაცნობთ ერთმანეთს იდეებს და ვარჩევთ საუკეთესოს, ყველას რომ მოსწონს, ისეთს. ამის შემდეგ დავალების გადასაღებ ადგილს ვარჩევთ, და მისკენ მიმავალ გზაზე ათას რამეზე ვსაუბრობთ. საბიანა არის ჩვენი გუნდის კაპიტანი , არ შემიძლია, არ ვთქვა, რომ იგი ძალიან კარგი ლიდერია და მუშაობის პროცესი ძალიან სახალისოა. თუმცა „კესმა“ სევდა და ცრემლები დაგვიტოვა...
ვიწყებთ გადაღებას. ბევრი გვაქვს სამუშაო. იცით, რომ ძალიან დიდი ძალისხმევა სჭირდება მხოლოდ ერთი კადრის გადაღებასაც კი. როცა 20-ჯერ ცდის შემდეგაც ერთია კადრის არჩევა შეუძლებელია, ეს არაა ადვილი. . 50-ე ცდაზე შეიძლება, რომ ის ერთი გამოერიოს ( რომელსაც თქვენ ეკრანზე ნახავთ), რომელიც სხვებისგან განსხვავდება . შემდეგ მონტაჟი ( მე ორ კატეგორიად დავყავი ეს პროცესი, მაგრამ რეალურად უამრავი საფეხურია აუდიტორიის წინ გამოჩენამდე ).
როცა გიგი ძალიან მაგარ ფილმს
გვაჩვენებს , მისი ნახვის შემდეგ ბოლო ლუკმა ჩვენი გუნდის ვიდეოა, რომელსაც მიშო ამონტჟებს , ბოლოს, როგორც იქნება, ფილმი „გამოცხვება“ , მხოლოდ მისი ნახვაღა რჩება . როცა იღებ , ან როცა თამაშობ , როცა ამონტაჟებ, ეხმარები, ხვდები რომ ამის დიდი ნაწილი ხარ. ჩემს მეგობრებთან ერთად რომ ვარ ჯგუფში და ერთად
ვაკეთებთ ყველაფერს, ესეც საკმარისია, რათა ისიამოვნო, გაერთო კიდეც და თან ძალიან კარგი რამ აკეთო. ზაფხულის
განმავლობაში ყველაზე ძალიან კინოდღეები
მიყვარს. ჯერ მხოლოდ მესამე დღეა. როგორც სოფო მასწავლებელმა თქვა, ჩვენ
ვაკინოვებთ ზაფხულს.
თქვენც
შემოგვიერთდით.